Όταν καθόμαστε όλοι μαζί στη καρότσα μιας καναδέζας η ενός στάγερ δε κρατιέμαι να μη φέρνω στο μυαλό μου την εικόνα μιας κινηματογραφικής αίθουσας με ένα περίεργο παράθυρο αντί για πανί και ένα ακόμα πιο ασυνήθιστο ακροατήριο. Το πίσω άνοιγμα του μουσαμά αναλαμβάνει καθήκοντα μεγάλης οθόνης ενώ εμείς αδιαμαρτύρητα αρκούμαστε στο ρόλο του κομπάρσου που παίζει αμισθί σ' ένα έργο όπου πρωταγωνιστής είναι το τοπίο. Είναι οι απέραντοι κάμποι του Έβρου, είναι οι πρωινές ομίχλες και οι φεγγαροστεμένες παγωνιές. Το μεγαλύτερο παράδοξο όμως σ' αυτό το κινούμενο σινεμά είναι οι θεατές του. Αν τους παρατηρήσεις έναν έναν, στην αρχή μπορεί να πιστέψεις πως όλοι κοιτάζουν το ίδιο. Κι όμως, όχι. Το βλέμμα τους χάνεται πιο μακρυά ακόμα κι απ' το πιο δυσδιάκριτο σκηνογραφικό στοιχείο. Όλοι είναι βυθισμένοι στις δικές τους εικόνες. Στις ταινίες που πρωταγωνιστούν αυτοί. Είναι σαν να βρισκόμαστε όλοι στην ίδια αίθουσα αλλά καθένας να παρακολουθεί μια διαφορετική ταινία...
