Episode III: Ημέρα εξοπλισμού

Τετάρτη 01/09/2010

Η σημερινή ημέρα μύριζε από το πρωί ημέρα κατατάξεως.

Η άδεια ορκομωσίας είχε φτάσει στο τέλος της και είμαστε μέσα στο αμάξι του Βασίλη (Βιδάλη) επιστρέφοντας στο ΚΕΜΧ (Κέντρο Εκπαίδευσης Μηχανικού) και το Ναύπλιο. Φτάσαμε στο Ναύπλιο κατά τις 6:30 το πρωί παρ' όλο που από Αθήνα στις 4:30 περίπου το πρωί, κατάφερε ο Billy να συμμαζέψει τη νύστα του και να μας φέρει στο Κέντρο σε κάτι περισσότερο από 1μιση ώρα,
Η αναμονή ήταν και πάλι το πιάτο της ημέρας. Με ελάχιστο ύπνο μπήκαμε και πάλι στο στρατόπεδο, τα πολιτικά μπήκαν στους σάκους, και το χακί επανήλθε στο προσκήνιο.
Συγκέντρωση, πρωϊνό, αναφορά και πάμε πάλι από την αρχή...
Η βδομάδα προσαρμογής έφυγε, η εκπαίδευση και το σκοπέτο έρχονται!
Πρώτο βήμα: Εξοπλισμός και εξάρτηση.
Για μια ακόμη φορά λόχοι σχημάτιζαν ουρές έξω από αποθήκες οπλισμού προκειμένου να χρεωθούμε τα περίφημα G3A3 (σχεδιασμένα στη γερμανία, κατασκευασμένα στην Ελλάδα, δια χειρός Κόκκαλη) που θα "συντροφεύσουν" τους περισσότερους από εμάς μέχρι το πέρας της θητείας μας.
Ήταν η πρώτη φορά που έπαιρνα πραγματικό όπλο στα χέρια μου. Η αλήθεια έιναι πως δεν αισθάνθηκα τίποτα ιδιαίτερο, μυρίστηκα όμως αμέσως τους μπελάδες στους οποίους επρόκειτο να με βάλει αυτό το μεταλλικό πάζλ βάρους 4,5 κιλών.
Τις επόμμενες ημέρες θα μαθαίναμε πως να το λύνουμε, πως να το δένουμε, πως να μελανιάζουμε τον ώμο μας, χτυπώντας τον με περίσσια ακρίβεια και τεχνική με το G3 και άλλα άκρως ενδιαφέροντα ακροβατικά.
Το βράδυ πριν πέσουμε για ύπνο, οι κουκέτες δεν ήταν οι μόνες που ήταν γεμάτες. Οι οπλοβαστοί που έστεκαν άδειοι όλη τη προηγούμενη εβδομάδα, φιλοξενούσαν πλέον 42 ατομικά τυφέκια, πονοκεφαλιάζοντας τον θαλαμοφύλακα με τη φροντίδα και καταμέτρηση ενός επιπλεόν πληθυσμού, άψυχου μεν, εξίσου θορυβώδους και εκρηκτικού δε!
Μια τραγική συνειδητοποίηση που έκανα τις αμέσως επόμενες ημέρες αλλά μέχρι και σήμερα, έιναι ότι με την εμφάνιση των όπλων οι αξιωματικοί έπαψαν πλέον να ρωτάνε για τη κατάσταση των θαλαμιζομένων (εμάς δηλαδή) και το ενδιαφέρον τους πλεόν μονοπωλούσε η κατάσταση οπλισμού (αν δλδ όλα τα όπλα είναι εκεί που έπρεπε να είναι).
Οι εβδομάδες που ακολούθησαν μας επεφύλασαν δυο σημαντικές αφίξεις. Το νέο Διοηκητή του Κέντρου και τους νέους εκπαιδευτές μας.
Η αλλαγή διοηκητή σήμαινε περισσότερο τέντωμα τόσο για εμάς όσο και για τους αξιωματικούς και μια ακόμη παρέλαση στις πλάτες μας (μετά από τη πρώτη της ορκομωσίας). Αυτή βέβαια ήταν με όπλα και με τον, απανταχού παρόντα, καυτό ήλιο της Αργολίδας.
Οι νέοι εκπαιδευτές, μας ήρθαν από τη Σχολή Ευελπίδων. Και ενώ ήταν ακόμη στο 3ο έτος της φοίτησής τους, ήρθαν να προστεθούν (με εντολή του διοικητή) στους γαλονάδες που αξιώνουν τις προσοχές σου, και κατά συνέπεια τις κατάρες σου.
Επ' ώμου, παρά πόδα, παρουσιάστε, τρέχτε, φωνάχτε, φωνάχτε ηλίθια συνθήματα, φωνάχτε τα πιο δυνατά από τους δίπλα, σκάστε, σκάστε πιο πολύ από τους δίπλα, και η στρατοψευδαίσθηση καλά κρατεί.
Οφείλω να παραδεχτώ ότι κάπου κάπου είχε και τη πλάκα του. Το μυστικό είναι να διατηρείς μια χιουμοριστική διάθεση. Όταν για παράδειγμα ο διμοιρίτης καλεί το λόχο να φωνάξει "ΑΝΑΒΕΙ ΦΩΤΙΕΣ" αναφερόμενος στο πέρασμα του 3ου Λόχου (δλδ εμάς) και ο δίπλα σου αρχίζει και τραγουδά: "ανάβεις φωτιές ανάβεις κι όλα τα καις.." πως να μην σου φανεί όλο αυτό σαν ένα καλοστημένο ανέκδοτο; (Χάρη, θα τυπώσω και τα φοβερά λαϊκοτράγουδα που μου έστειλες για να ενισχύσω τα αντανακλαστικά των συναδέλφων μου).
Ακολούθησαν ενοπλες σκοπιές με συνθήματα, παρασυνθήματα, τραγούδια, παρατράγουδα και μια τεράστια νεροποντή. Ήταν μια από τις πιο έντονες καλοκαιρινές καταιγίδες που έχω συναντήσει στη ζωή μου. Μου θύμισε έντονα μια παλαβή νυχτερινή καταιγίδα που είχα βιώσει όταν παραθέριζα μικρός με τους γονείς μου στη Λευκάδα (στοιχιματίζω πως ο Αλέξης, ο Πάνος και ο Κωστής τη θυμούνται ακόμα). Κι ενώ η βροχή ήρθε με πρόθεση να ξεπλύνει και να καθαρίσει το στρατόπεδο και τα μυαλά μας, κατέληξε να μας πνίξει ολοσχερώς. Οι σκοπιές ανακλήθηκαν, οι Λόχοι πλημύρισαν, δυο μάντρες κατέρευσαν, δυο φαντάροι κατέληξαν στο νοσοκομείο από διαστρέματα που προκάλεσαν δυο αντίστοιχες βουτιές σε αόρατες νερότρυπες και το χειρότερο απ' όλα, η καταιγίδα γέμισε το στρατόπεδο με το πιο φονικό σμήνος κουνουπιών που έχω αντικρύσει ποτέ. Μέχρι και την αναχώρησή μας από το ΚΕΜΧ, τα κουνούπια μας κέντησαν το δέρμα και το έκαναν να μοιάζει με επιφάνεια μπάλας μπάσκετ!
Και για όλα αυτά ευθύνεται το "Μπαστούνι που Βγάζει Φωτιά" (και κάπου κάπου το "Μαστούνι που Παθαίνει Εμπλοκή αντι να Βγάλει Φωτιά"). Οι άοπλοι συνάδελφοί μου, μας χαμογελούσαν καθώς περιφέρονταν από τους θαλάμους στα μαγειρεία και απο εκεί στον αρτοκλίβανο.
Σίγουρα θα κουραστούν λιγότερο, αλλά δε πρόκειται να βγάλουν φωτιές. Ούτε από τα νεύρα τους ούτε από τα μπαστούνια τους!