Episode IV: Η μεγάλη έξοδος του Μηχανικού.

Παρασκευή 10 Σεπτεμβρίου 2010, ΚΕΜΧ, Ναύπλιο

Είναι Παρασκευή κι έχω σκοπιά μαζί με έναν Κρητικό, έναν Σαλονικιό κι ένα ακόμα παιδί από το διπλανό κρεβάτι. Περισσότερο από τα ανελέητα κουνούπια, τις άθλιες τουαλέτες του φυλακίου και το πως θα περάσουμε σουβλάκια και μπύρες ινκόγκνιτο, ένα πράγμα βασανίζει το κεφάλι μας αυτό το απόγευμα. Σήμερα ανακοινώνονται οι μεταθέσεις.
Κατά τις 18:00 μας κάλεσαν να συγκεντρωθούμε μπροστά από το διοικητήριο για να ακούσουμε τα καθέκαστα. Καθίσαμε λοιπόν γύρω στα 700 άτομα οκλαδόν, στοιχισμένοι μπροστά σε ένα λευκό βήμα, απ' όπου ο Στρατολόγος ήταν έτοιμος να ανακοινώσει τα ονόματά μας συνοδευόμενα από τη μονάδα μεταθέσεως. Το περίεργο ήταν ότι τα ονόματα των μονάδων είναι κάτι του τύπου 784 ΛΜΧ, 50 ΤΥΠ κ.ο.κ δίχως να υποδηλώνουν σε ποιο μέρος της Ελλάδας βρίσκονται. Φαντάζεστε λοιπόν το σούσουρο που δημιουργούταν με το που κάποιος άκουγε τ' όνομα και τη μετάθεσή του. Αμέσως αναζητούσε κάποιον παλαιότερο φαντάρο, προκειμένου να μάθει που θα περάσει το υπόλοιπο της θητείας του - φυσικά αυτό ίσχυε για όσους δεν είχαν βύσμα και επομένως ήξεραν εκ των προταίρων ότι δε θα βρεθούν κοντά στο σπίτι τους. Οι υπόλοιποι διαμαρτύρονταν και έκραζαν, φοβούμενοι μην περάσει το όνομά τους και δεν ακούσουν καλά. Όπως είναι φυσικό όμως, υπέπεφταν και εκείνοι στο ίδιο παράμπτωμα τη στιγμή που άκουγαν τον ακατανόητο κωδικό μονάδας που αντιστοιχούσε στη δική τους μετάθεση.
Πολύ γρήγορα άκουσα ότι ο Βασίλης (Βιδάλης) μετατείθετο στον 30 ΛΜΧ. Και καθώς εκείνη την ώρα είχε βάρδια στη σκοπιά του είχα επιφορτιστεί με το καθήκον της ζωντανής μετάδοσης των αποτελεσμάτων. Έστειλα αμέσως μήνυμα στον αδερφό μου για να βρεί μέσω internet που είναι ο 30 ΛΜΧ. Απάντηση: Λαγός Έβρου!... Φτάνει η σειρά μου: 3 ΛΜΧ. Η πρώτη σκέψη που περνάει από το μυαλό μου είναι πως αν οι κωδικοί πάνε χιλιομετρικά τότε αυτό ήταν καλό γιατί θα σήμαινε πως θα ήταν πιο κοντά στην Αθήνα! Η απάντηση της Ελένης, (την οποία είχα επίσης επι ποδός) έρχεται να ισοπεδώσδει αυτή την υπεραισόδοξη υπόθεση: Βρυσικά Έβρου (αν και στη πραγματικότητα είναι Βάλτος Έβρου καθώς το στρατόπεδο στα Βρυσικά έχει εγκαταλειφθεί εδώ και κάποια χρόνια). Ένα συννεφάκι γεμάτο νεκροκεφαλές, κόκκαλα, μουτζούρες, καντίλια, πατερίτσες και λοιπά κομικίστικα αξεσουάρ, πλανιόταν ήδη πάνω από το κεφάλι μου. Πάντα έλεγα ότι θα με έστελναν εκει πάνω αλλά στην ουσία περίμενα να ακούσω κάτι διαφορετικό.
Παρέλειψα να πω ότι μαζί με τις μεταθέσεις ανακοίνωναν και τις ειδικότητες. Την ημέρα κατατάξεως μας ζήτησαν να διαλέξουμε προτιμώμενη ειδικότητα μέσα από μια λίστα που μας είχαν δώσει. Προς μεγάλη μου έκπληξη διαπίστωσα ότι το μηχανικό προσέφερε ειδικότητα Αρχιτέκτονος Μηχανικού (!?). Και μόνο από περιέργεια τη δήλωσα πρώτη πρώτη και καμαρωτή. Και ο Ε.Σ. δε με απογοήτευσε. Τόσο εγώ όσο και ο Βασίλης πήραμε την ειδικότητα. Και μαζί με τους Πολιτικούς Μηχανικούς και τους Τοπογράφους Μχανικούς είμαστε οι μοναδικές ειδικότητες που δικαιολογούμε το όνομα του Όπλου του Μηχανικού.
Όπως και όταν πρωτοείδα τη λίστα, έτσι και τώρα που πλέον είχα την ειδικότητα, με έπιασαν τα γέλια. Αδυνατούσα να σκεφτώ κάτι που θα μπορούσα να κάνω ως μηχανικός και ειδικά ως αρχιτέκτονας στη θητεία μου. Το σύντομο μέλλον όμως δε μου επεφύλασσε τίποτε λιγότερο από διάψευση και εκπλήξεις!
Σε αυτό το σημείο αξίζει να κάνω μια παρένθεση :)
Όπως θα γνωρίζετε οι περισσότεροι, η κανονική θητεία που καλέιται να υπηρετήσει σήμερα ένας κληρωτός οπλίτης (εγώ δλδ) διαρκέι εννέα (9) μήνες. Σε αντίθεση με τους δωδεκάμηνους προκατόχους μου αλλά και τους συναδέλφους που θα υπηρετήσουν οκτώ (8) μήνες, εγώ θα απολυθώ (εκτός απροόπτου) από τη μονάδα μεταθέσεως. Δηλαδή από τον Βάλτο. Για τους 8μηνους φίλους μας προβλέπεται μετά το πέρας 3-4 μηνώς ευμενή μετάθεση κοντά στο σπίτι τους. Το πόσο ευμενής θα είναι αυτη εξαρτάται μεταξύ άλλων και από τα μόρια που σου δίνει η μονάδα μεταθέσεως. Και όσο πιο δυσμενής η μετάθεση τόσο περισσότερα τα μόρια. Ε, λοιπόν ο Βάλτος βρίσκεται στη κορυφή της λίστα, με τα 182 μόριά του να φιγουράρουν σαν την υψηλότερη βαθμολογία μεταξύ των μονάδων του μηχανικού. Εϊναι γεγονός! Έχω μπροστά μου οκτώ (8) μήνες στη θεωρούμενη χειρότερη μονάδα του Μηχανικού σε όλη την Ελλάδα...για να δούμε...
Ξέραμε ήδη πως η αναχώρηση είχε προγραμματιστεί σε μια εβδομάδα ακριβώς. Την επόμμενη Παρασκευή 17 Σεπτεμβρίου. Τελικά αφήσαμε το Ναύπλιο μια μέρα μετά. Το μόνο παρήγορο ήταν η στάση στην Αθήνα για να πάρουμε το τραίνο για Αλεξανδρούπολη. Εκεί με περίμεναν οι γονείς μου, ο αδερφός μου, η Ελένη, ο Νίκος, ο Αντρέας, ο Βέντουρας, η Μάρα, η Γεωργία, ο Γκίτζουλας και τελευταίος και καταϊδρωμένος ο Μπάμπης (ναι προπέλα μου, πρόλαβα να σε δω...) Ήταν η πρώτη φορά που με έβλεπαν οι δικοί μου με παραλλαγή. Ίσα που πρόλαβα να ανταλλάξω δυο κουβέντες, λίγα νέα και μερικά φιλιά. Τίποτα από όλα αυτά όμως δεςν ήταν αρκετά. Μπήκα στο βαγόνι τελευταίος κι άφησα πίσω την Αθήνα με προορισμό το βορειοανατολικότερο άκρο της Ελλάδας. Πριν από μερικούς μήνες είχα περάσει από πάνω του, πετώντας για Κωνσταντινούπολη. Αυτή τη φορά πάω εκει εντελώς προσγειωμένος...
Ούτε λίγο ούτε πολύ φτάσαμε στο Βάλτο μετά από 27 ώρες ταξίδι.
Ο πρώτος "τρόφιμος" που αντικρύσαμε ήταν ο σκοπός της πύλης, εμφανώς παλαιωμένος, με τσιγκελωτό μουστάκι, ο οποίος μόλις αντιλήφθηκε την άφιξη της νέας ψαριάς, τέντωσε τα μουστάκια μέχρτι τ' αυτιά του, χαρίζοντάς μας ένα πλατύ χαιρέκακο χαμόγελο.
Μια αρχιλοχίας με έντονο το τοπικό γλωσσικό στοιχείο μας υποδέχεται στον 3 ΛΜΧ.
Η νύχτα σκεπάζει τη Γκατζολική γη, κι εγώ είμαι ένας ακόμη φαντάρος του Εβρου...