Δευτέρα 20 Δεκεμβρίου 2010
Special Edition: "Σινε Σταγερ"
Σάββατο 30 Οκτωβρίου 2010
Episode IV: Η μεγάλη έξοδος του Μηχανικού.
Παρασκευή 10 Σεπτεμβρίου 2010, ΚΕΜΧ, Ναύπλιο
Είναι Παρασκευή κι έχω σκοπιά μαζί με έναν Κρητικό, έναν Σαλονικιό κι ένα ακόμα παιδί από το διπλανό κρεβάτι. Περισσότερο από τα ανελέητα κουνούπια, τις άθλιες τουαλέτες του φυλακίου και το πως θα περάσουμε σουβλάκια και μπύρες ινκόγκνιτο, ένα πράγμα βασανίζει το κεφάλι μας αυτό το απόγευμα. Σήμερα ανακοινώνονται οι μεταθέσεις.
Κατά τις 18:00 μας κάλεσαν να συγκεντρωθούμε μπροστά από το διοικητήριο για να ακούσουμε τα καθέκαστα. Καθίσαμε λοιπόν γύρω στα 700 άτομα οκλαδόν, στοιχισμένοι μπροστά σε ένα λευκό βήμα, απ' όπου ο Στρατολόγος ήταν έτοιμος να ανακοινώσει τα ονόματά μας συνοδευόμενα από τη μονάδα μεταθέσεως. Το περίεργο ήταν ότι τα ονόματα των μονάδων είναι κάτι του τύπου 784 ΛΜΧ, 50 ΤΥΠ κ.ο.κ δίχως να υποδηλώνουν σε ποιο μέρος της Ελλάδας βρίσκονται. Φαντάζεστε λοιπόν το σούσουρο που δημιουργούταν με το που κάποιος άκουγε τ' όνομα και τη μετάθεσή του. Αμέσως αναζητούσε κάποιον παλαιότερο φαντάρο, προκειμένου να μάθει που θα περάσει το υπόλοιπο της θητείας του - φυσικά αυτό ίσχυε για όσους δεν είχαν βύσμα και επομένως ήξεραν εκ των προταίρων ότι δε θα βρεθούν κοντά στο σπίτι τους. Οι υπόλοιποι διαμαρτύρονταν και έκραζαν, φοβούμενοι μην περάσει το όνομά τους και δεν ακούσουν καλά. Όπως είναι φυσικό όμως, υπέπεφταν και εκείνοι στο ίδιο παράμπτωμα τη στιγμή που άκουγαν τον ακατανόητο κωδικό μονάδας που αντιστοιχούσε στη δική τους μετάθεση.
Πολύ γρήγορα άκουσα ότι ο Βασίλης (Βιδάλης) μετατείθετο στον 30 ΛΜΧ. Και καθώς εκείνη την ώρα είχε βάρδια στη σκοπιά του είχα επιφορτιστεί με το καθήκον της ζωντανής μετάδοσης των αποτελεσμάτων. Έστειλα αμέσως μήνυμα στον αδερφό μου για να βρεί μέσω internet που είναι ο 30 ΛΜΧ. Απάντηση: Λαγός Έβρου!... Φτάνει η σειρά μου: 3 ΛΜΧ. Η πρώτη σκέψη που περνάει από το μυαλό μου είναι πως αν οι κωδικοί πάνε χιλιομετρικά τότε αυτό ήταν καλό γιατί θα σήμαινε πως θα ήταν πιο κοντά στην Αθήνα! Η απάντηση της Ελένης, (την οποία είχα επίσης επι ποδός) έρχεται να ισοπεδώσδει αυτή την υπεραισόδοξη υπόθεση: Βρυσικά Έβρου (αν και στη πραγματικότητα είναι Βάλτος Έβρου καθώς το στρατόπεδο στα Βρυσικά έχει εγκαταλειφθεί εδώ και κάποια χρόνια). Ένα συννεφάκι γεμάτο νεκροκεφαλές, κόκκαλα, μουτζούρες, καντίλια, πατερίτσες και λοιπά κομικίστικα αξεσουάρ, πλανιόταν ήδη πάνω από το κεφάλι μου. Πάντα έλεγα ότι θα με έστελναν εκει πάνω αλλά στην ουσία περίμενα να ακούσω κάτι διαφορετικό.
Παρέλειψα να πω ότι μαζί με τις μεταθέσεις ανακοίνωναν και τις ειδικότητες. Την ημέρα κατατάξεως μας ζήτησαν να διαλέξουμε προτιμώμενη ειδικότητα μέσα από μια λίστα που μας είχαν δώσει. Προς μεγάλη μου έκπληξη διαπίστωσα ότι το μηχανικό προσέφερε ειδικότητα Αρχιτέκτονος Μηχανικού (!?). Και μόνο από περιέργεια τη δήλωσα πρώτη πρώτη και καμαρωτή. Και ο Ε.Σ. δε με απογοήτευσε. Τόσο εγώ όσο και ο Βασίλης πήραμε την ειδικότητα. Και μαζί με τους Πολιτικούς Μηχανικούς και τους Τοπογράφους Μχανικούς είμαστε οι μοναδικές ειδικότητες που δικαιολογούμε το όνομα του Όπλου του Μηχανικού.
Όπως και όταν πρωτοείδα τη λίστα, έτσι και τώρα που πλέον είχα την ειδικότητα, με έπιασαν τα γέλια. Αδυνατούσα να σκεφτώ κάτι που θα μπορούσα να κάνω ως μηχανικός και ειδικά ως αρχιτέκτονας στη θητεία μου. Το σύντομο μέλλον όμως δε μου επεφύλασσε τίποτε λιγότερο από διάψευση και εκπλήξεις!
Σε αυτό το σημείο αξίζει να κάνω μια παρένθεση :)
Όπως θα γνωρίζετε οι περισσότεροι, η κανονική θητεία που καλέιται να υπηρετήσει σήμερα ένας κληρωτός οπλίτης (εγώ δλδ) διαρκέι εννέα (9) μήνες. Σε αντίθεση με τους δωδεκάμηνους προκατόχους μου αλλά και τους συναδέλφους που θα υπηρετήσουν οκτώ (8) μήνες, εγώ θα απολυθώ (εκτός απροόπτου) από τη μονάδα μεταθέσεως. Δηλαδή από τον Βάλτο. Για τους 8μηνους φίλους μας προβλέπεται μετά το πέρας 3-4 μηνώς ευμενή μετάθεση κοντά στο σπίτι τους. Το πόσο ευμενής θα είναι αυτη εξαρτάται μεταξύ άλλων και από τα μόρια που σου δίνει η μονάδα μεταθέσεως. Και όσο πιο δυσμενής η μετάθεση τόσο περισσότερα τα μόρια. Ε, λοιπόν ο Βάλτος βρίσκεται στη κορυφή της λίστα, με τα 182 μόριά του να φιγουράρουν σαν την υψηλότερη βαθμολογία μεταξύ των μονάδων του μηχανικού. Εϊναι γεγονός! Έχω μπροστά μου οκτώ (8) μήνες στη θεωρούμενη χειρότερη μονάδα του Μηχανικού σε όλη την Ελλάδα...για να δούμε...
Ξέραμε ήδη πως η αναχώρηση είχε προγραμματιστεί σε μια εβδομάδα ακριβώς. Την επόμμενη Παρασκευή 17 Σεπτεμβρίου. Τελικά αφήσαμε το Ναύπλιο μια μέρα μετά. Το μόνο παρήγορο ήταν η στάση στην Αθήνα για να πάρουμε το τραίνο για Αλεξανδρούπολη. Εκεί με περίμεναν οι γονείς μου, ο αδερφός μου, η Ελένη, ο Νίκος, ο Αντρέας, ο Βέντουρας, η Μάρα, η Γεωργία, ο Γκίτζουλας και τελευταίος και καταϊδρωμένος ο Μπάμπης (ναι προπέλα μου, πρόλαβα να σε δω...) Ήταν η πρώτη φορά που με έβλεπαν οι δικοί μου με παραλλαγή. Ίσα που πρόλαβα να ανταλλάξω δυο κουβέντες, λίγα νέα και μερικά φιλιά. Τίποτα από όλα αυτά όμως δεςν ήταν αρκετά. Μπήκα στο βαγόνι τελευταίος κι άφησα πίσω την Αθήνα με προορισμό το βορειοανατολικότερο άκρο της Ελλάδας. Πριν από μερικούς μήνες είχα περάσει από πάνω του, πετώντας για Κωνσταντινούπολη. Αυτή τη φορά πάω εκει εντελώς προσγειωμένος...
Ούτε λίγο ούτε πολύ φτάσαμε στο Βάλτο μετά από 27 ώρες ταξίδι.
Ο πρώτος "τρόφιμος" που αντικρύσαμε ήταν ο σκοπός της πύλης, εμφανώς παλαιωμένος, με τσιγκελωτό μουστάκι, ο οποίος μόλις αντιλήφθηκε την άφιξη της νέας ψαριάς, τέντωσε τα μουστάκια μέχρτι τ' αυτιά του, χαρίζοντάς μας ένα πλατύ χαιρέκακο χαμόγελο.
Μια αρχιλοχίας με έντονο το τοπικό γλωσσικό στοιχείο μας υποδέχεται στον 3 ΛΜΧ.
Η νύχτα σκεπάζει τη Γκατζολική γη, κι εγώ είμαι ένας ακόμη φαντάρος του Εβρου...
Είναι Παρασκευή κι έχω σκοπιά μαζί με έναν Κρητικό, έναν Σαλονικιό κι ένα ακόμα παιδί από το διπλανό κρεβάτι. Περισσότερο από τα ανελέητα κουνούπια, τις άθλιες τουαλέτες του φυλακίου και το πως θα περάσουμε σουβλάκια και μπύρες ινκόγκνιτο, ένα πράγμα βασανίζει το κεφάλι μας αυτό το απόγευμα. Σήμερα ανακοινώνονται οι μεταθέσεις.
Κατά τις 18:00 μας κάλεσαν να συγκεντρωθούμε μπροστά από το διοικητήριο για να ακούσουμε τα καθέκαστα. Καθίσαμε λοιπόν γύρω στα 700 άτομα οκλαδόν, στοιχισμένοι μπροστά σε ένα λευκό βήμα, απ' όπου ο Στρατολόγος ήταν έτοιμος να ανακοινώσει τα ονόματά μας συνοδευόμενα από τη μονάδα μεταθέσεως. Το περίεργο ήταν ότι τα ονόματα των μονάδων είναι κάτι του τύπου 784 ΛΜΧ, 50 ΤΥΠ κ.ο.κ δίχως να υποδηλώνουν σε ποιο μέρος της Ελλάδας βρίσκονται. Φαντάζεστε λοιπόν το σούσουρο που δημιουργούταν με το που κάποιος άκουγε τ' όνομα και τη μετάθεσή του. Αμέσως αναζητούσε κάποιον παλαιότερο φαντάρο, προκειμένου να μάθει που θα περάσει το υπόλοιπο της θητείας του - φυσικά αυτό ίσχυε για όσους δεν είχαν βύσμα και επομένως ήξεραν εκ των προταίρων ότι δε θα βρεθούν κοντά στο σπίτι τους. Οι υπόλοιποι διαμαρτύρονταν και έκραζαν, φοβούμενοι μην περάσει το όνομά τους και δεν ακούσουν καλά. Όπως είναι φυσικό όμως, υπέπεφταν και εκείνοι στο ίδιο παράμπτωμα τη στιγμή που άκουγαν τον ακατανόητο κωδικό μονάδας που αντιστοιχούσε στη δική τους μετάθεση.
Πολύ γρήγορα άκουσα ότι ο Βασίλης (Βιδάλης) μετατείθετο στον 30 ΛΜΧ. Και καθώς εκείνη την ώρα είχε βάρδια στη σκοπιά του είχα επιφορτιστεί με το καθήκον της ζωντανής μετάδοσης των αποτελεσμάτων. Έστειλα αμέσως μήνυμα στον αδερφό μου για να βρεί μέσω internet που είναι ο 30 ΛΜΧ. Απάντηση: Λαγός Έβρου!... Φτάνει η σειρά μου: 3 ΛΜΧ. Η πρώτη σκέψη που περνάει από το μυαλό μου είναι πως αν οι κωδικοί πάνε χιλιομετρικά τότε αυτό ήταν καλό γιατί θα σήμαινε πως θα ήταν πιο κοντά στην Αθήνα! Η απάντηση της Ελένης, (την οποία είχα επίσης επι ποδός) έρχεται να ισοπεδώσδει αυτή την υπεραισόδοξη υπόθεση: Βρυσικά Έβρου (αν και στη πραγματικότητα είναι Βάλτος Έβρου καθώς το στρατόπεδο στα Βρυσικά έχει εγκαταλειφθεί εδώ και κάποια χρόνια). Ένα συννεφάκι γεμάτο νεκροκεφαλές, κόκκαλα, μουτζούρες, καντίλια, πατερίτσες και λοιπά κομικίστικα αξεσουάρ, πλανιόταν ήδη πάνω από το κεφάλι μου. Πάντα έλεγα ότι θα με έστελναν εκει πάνω αλλά στην ουσία περίμενα να ακούσω κάτι διαφορετικό.
Παρέλειψα να πω ότι μαζί με τις μεταθέσεις ανακοίνωναν και τις ειδικότητες. Την ημέρα κατατάξεως μας ζήτησαν να διαλέξουμε προτιμώμενη ειδικότητα μέσα από μια λίστα που μας είχαν δώσει. Προς μεγάλη μου έκπληξη διαπίστωσα ότι το μηχανικό προσέφερε ειδικότητα Αρχιτέκτονος Μηχανικού (!?). Και μόνο από περιέργεια τη δήλωσα πρώτη πρώτη και καμαρωτή. Και ο Ε.Σ. δε με απογοήτευσε. Τόσο εγώ όσο και ο Βασίλης πήραμε την ειδικότητα. Και μαζί με τους Πολιτικούς Μηχανικούς και τους Τοπογράφους Μχανικούς είμαστε οι μοναδικές ειδικότητες που δικαιολογούμε το όνομα του Όπλου του Μηχανικού.
Όπως και όταν πρωτοείδα τη λίστα, έτσι και τώρα που πλέον είχα την ειδικότητα, με έπιασαν τα γέλια. Αδυνατούσα να σκεφτώ κάτι που θα μπορούσα να κάνω ως μηχανικός και ειδικά ως αρχιτέκτονας στη θητεία μου. Το σύντομο μέλλον όμως δε μου επεφύλασσε τίποτε λιγότερο από διάψευση και εκπλήξεις!
Σε αυτό το σημείο αξίζει να κάνω μια παρένθεση :)
Όπως θα γνωρίζετε οι περισσότεροι, η κανονική θητεία που καλέιται να υπηρετήσει σήμερα ένας κληρωτός οπλίτης (εγώ δλδ) διαρκέι εννέα (9) μήνες. Σε αντίθεση με τους δωδεκάμηνους προκατόχους μου αλλά και τους συναδέλφους που θα υπηρετήσουν οκτώ (8) μήνες, εγώ θα απολυθώ (εκτός απροόπτου) από τη μονάδα μεταθέσεως. Δηλαδή από τον Βάλτο. Για τους 8μηνους φίλους μας προβλέπεται μετά το πέρας 3-4 μηνώς ευμενή μετάθεση κοντά στο σπίτι τους. Το πόσο ευμενής θα είναι αυτη εξαρτάται μεταξύ άλλων και από τα μόρια που σου δίνει η μονάδα μεταθέσεως. Και όσο πιο δυσμενής η μετάθεση τόσο περισσότερα τα μόρια. Ε, λοιπόν ο Βάλτος βρίσκεται στη κορυφή της λίστα, με τα 182 μόριά του να φιγουράρουν σαν την υψηλότερη βαθμολογία μεταξύ των μονάδων του μηχανικού. Εϊναι γεγονός! Έχω μπροστά μου οκτώ (8) μήνες στη θεωρούμενη χειρότερη μονάδα του Μηχανικού σε όλη την Ελλάδα...για να δούμε...
Ξέραμε ήδη πως η αναχώρηση είχε προγραμματιστεί σε μια εβδομάδα ακριβώς. Την επόμμενη Παρασκευή 17 Σεπτεμβρίου. Τελικά αφήσαμε το Ναύπλιο μια μέρα μετά. Το μόνο παρήγορο ήταν η στάση στην Αθήνα για να πάρουμε το τραίνο για Αλεξανδρούπολη. Εκεί με περίμεναν οι γονείς μου, ο αδερφός μου, η Ελένη, ο Νίκος, ο Αντρέας, ο Βέντουρας, η Μάρα, η Γεωργία, ο Γκίτζουλας και τελευταίος και καταϊδρωμένος ο Μπάμπης (ναι προπέλα μου, πρόλαβα να σε δω...) Ήταν η πρώτη φορά που με έβλεπαν οι δικοί μου με παραλλαγή. Ίσα που πρόλαβα να ανταλλάξω δυο κουβέντες, λίγα νέα και μερικά φιλιά. Τίποτα από όλα αυτά όμως δεςν ήταν αρκετά. Μπήκα στο βαγόνι τελευταίος κι άφησα πίσω την Αθήνα με προορισμό το βορειοανατολικότερο άκρο της Ελλάδας. Πριν από μερικούς μήνες είχα περάσει από πάνω του, πετώντας για Κωνσταντινούπολη. Αυτή τη φορά πάω εκει εντελώς προσγειωμένος...
Ούτε λίγο ούτε πολύ φτάσαμε στο Βάλτο μετά από 27 ώρες ταξίδι.
Ο πρώτος "τρόφιμος" που αντικρύσαμε ήταν ο σκοπός της πύλης, εμφανώς παλαιωμένος, με τσιγκελωτό μουστάκι, ο οποίος μόλις αντιλήφθηκε την άφιξη της νέας ψαριάς, τέντωσε τα μουστάκια μέχρτι τ' αυτιά του, χαρίζοντάς μας ένα πλατύ χαιρέκακο χαμόγελο.
Μια αρχιλοχίας με έντονο το τοπικό γλωσσικό στοιχείο μας υποδέχεται στον 3 ΛΜΧ.
Η νύχτα σκεπάζει τη Γκατζολική γη, κι εγώ είμαι ένας ακόμη φαντάρος του Εβρου...
Σάββατο 16 Οκτωβρίου 2010
Episode III: Ημέρα εξοπλισμού
Τετάρτη 01/09/2010
Η σημερινή ημέρα μύριζε από το πρωί ημέρα κατατάξεως.
Η άδεια ορκομωσίας είχε φτάσει στο τέλος της και είμαστε μέσα στο αμάξι του Βασίλη (Βιδάλη) επιστρέφοντας στο ΚΕΜΧ (Κέντρο Εκπαίδευσης Μηχανικού) και το Ναύπλιο. Φτάσαμε στο Ναύπλιο κατά τις 6:30 το πρωί παρ' όλο που από Αθήνα στις 4:30 περίπου το πρωί, κατάφερε ο Billy να συμμαζέψει τη νύστα του και να μας φέρει στο Κέντρο σε κάτι περισσότερο από 1μιση ώρα,
Η αναμονή ήταν και πάλι το πιάτο της ημέρας. Με ελάχιστο ύπνο μπήκαμε και πάλι στο στρατόπεδο, τα πολιτικά μπήκαν στους σάκους, και το χακί επανήλθε στο προσκήνιο.
Συγκέντρωση, πρωϊνό, αναφορά και πάμε πάλι από την αρχή...
Η βδομάδα προσαρμογής έφυγε, η εκπαίδευση και το σκοπέτο έρχονται!
Πρώτο βήμα: Εξοπλισμός και εξάρτηση.
Για μια ακόμη φορά λόχοι σχημάτιζαν ουρές έξω από αποθήκες οπλισμού προκειμένου να χρεωθούμε τα περίφημα G3A3 (σχεδιασμένα στη γερμανία, κατασκευασμένα στην Ελλάδα, δια χειρός Κόκκαλη) που θα "συντροφεύσουν" τους περισσότερους από εμάς μέχρι το πέρας της θητείας μας.
Ήταν η πρώτη φορά που έπαιρνα πραγματικό όπλο στα χέρια μου. Η αλήθεια έιναι πως δεν αισθάνθηκα τίποτα ιδιαίτερο, μυρίστηκα όμως αμέσως τους μπελάδες στους οποίους επρόκειτο να με βάλει αυτό το μεταλλικό πάζλ βάρους 4,5 κιλών.
Τις επόμμενες ημέρες θα μαθαίναμε πως να το λύνουμε, πως να το δένουμε, πως να μελανιάζουμε τον ώμο μας, χτυπώντας τον με περίσσια ακρίβεια και τεχνική με το G3 και άλλα άκρως ενδιαφέροντα ακροβατικά.
Το βράδυ πριν πέσουμε για ύπνο, οι κουκέτες δεν ήταν οι μόνες που ήταν γεμάτες. Οι οπλοβαστοί που έστεκαν άδειοι όλη τη προηγούμενη εβδομάδα, φιλοξενούσαν πλέον 42 ατομικά τυφέκια, πονοκεφαλιάζοντας τον θαλαμοφύλακα με τη φροντίδα και καταμέτρηση ενός επιπλεόν πληθυσμού, άψυχου μεν, εξίσου θορυβώδους και εκρηκτικού δε!
Μια τραγική συνειδητοποίηση που έκανα τις αμέσως επόμενες ημέρες αλλά μέχρι και σήμερα, έιναι ότι με την εμφάνιση των όπλων οι αξιωματικοί έπαψαν πλέον να ρωτάνε για τη κατάσταση των θαλαμιζομένων (εμάς δηλαδή) και το ενδιαφέρον τους πλεόν μονοπωλούσε η κατάσταση οπλισμού (αν δλδ όλα τα όπλα είναι εκεί που έπρεπε να είναι).
Οι εβδομάδες που ακολούθησαν μας επεφύλασαν δυο σημαντικές αφίξεις. Το νέο Διοηκητή του Κέντρου και τους νέους εκπαιδευτές μας.
Η αλλαγή διοηκητή σήμαινε περισσότερο τέντωμα τόσο για εμάς όσο και για τους αξιωματικούς και μια ακόμη παρέλαση στις πλάτες μας (μετά από τη πρώτη της ορκομωσίας). Αυτή βέβαια ήταν με όπλα και με τον, απανταχού παρόντα, καυτό ήλιο της Αργολίδας.
Οι νέοι εκπαιδευτές, μας ήρθαν από τη Σχολή Ευελπίδων. Και ενώ ήταν ακόμη στο 3ο έτος της φοίτησής τους, ήρθαν να προστεθούν (με εντολή του διοικητή) στους γαλονάδες που αξιώνουν τις προσοχές σου, και κατά συνέπεια τις κατάρες σου.
Επ' ώμου, παρά πόδα, παρουσιάστε, τρέχτε, φωνάχτε, φωνάχτε ηλίθια συνθήματα, φωνάχτε τα πιο δυνατά από τους δίπλα, σκάστε, σκάστε πιο πολύ από τους δίπλα, και η στρατοψευδαίσθηση καλά κρατεί.
Οφείλω να παραδεχτώ ότι κάπου κάπου είχε και τη πλάκα του. Το μυστικό είναι να διατηρείς μια χιουμοριστική διάθεση. Όταν για παράδειγμα ο διμοιρίτης καλεί το λόχο να φωνάξει "ΑΝΑΒΕΙ ΦΩΤΙΕΣ" αναφερόμενος στο πέρασμα του 3ου Λόχου (δλδ εμάς) και ο δίπλα σου αρχίζει και τραγουδά: "ανάβεις φωτιές ανάβεις κι όλα τα καις.." πως να μην σου φανεί όλο αυτό σαν ένα καλοστημένο ανέκδοτο; (Χάρη, θα τυπώσω και τα φοβερά λαϊκοτράγουδα που μου έστειλες για να ενισχύσω τα αντανακλαστικά των συναδέλφων μου).
Ακολούθησαν ενοπλες σκοπιές με συνθήματα, παρασυνθήματα, τραγούδια, παρατράγουδα και μια τεράστια νεροποντή. Ήταν μια από τις πιο έντονες καλοκαιρινές καταιγίδες που έχω συναντήσει στη ζωή μου. Μου θύμισε έντονα μια παλαβή νυχτερινή καταιγίδα που είχα βιώσει όταν παραθέριζα μικρός με τους γονείς μου στη Λευκάδα (στοιχιματίζω πως ο Αλέξης, ο Πάνος και ο Κωστής τη θυμούνται ακόμα). Κι ενώ η βροχή ήρθε με πρόθεση να ξεπλύνει και να καθαρίσει το στρατόπεδο και τα μυαλά μας, κατέληξε να μας πνίξει ολοσχερώς. Οι σκοπιές ανακλήθηκαν, οι Λόχοι πλημύρισαν, δυο μάντρες κατέρευσαν, δυο φαντάροι κατέληξαν στο νοσοκομείο από διαστρέματα που προκάλεσαν δυο αντίστοιχες βουτιές σε αόρατες νερότρυπες και το χειρότερο απ' όλα, η καταιγίδα γέμισε το στρατόπεδο με το πιο φονικό σμήνος κουνουπιών που έχω αντικρύσει ποτέ. Μέχρι και την αναχώρησή μας από το ΚΕΜΧ, τα κουνούπια μας κέντησαν το δέρμα και το έκαναν να μοιάζει με επιφάνεια μπάλας μπάσκετ!
Και για όλα αυτά ευθύνεται το "Μπαστούνι που Βγάζει Φωτιά" (και κάπου κάπου το "Μαστούνι που Παθαίνει Εμπλοκή αντι να Βγάλει Φωτιά"). Οι άοπλοι συνάδελφοί μου, μας χαμογελούσαν καθώς περιφέρονταν από τους θαλάμους στα μαγειρεία και απο εκεί στον αρτοκλίβανο.
Σίγουρα θα κουραστούν λιγότερο, αλλά δε πρόκειται να βγάλουν φωτιές. Ούτε από τα νεύρα τους ούτε από τα μπαστούνια τους!
Η σημερινή ημέρα μύριζε από το πρωί ημέρα κατατάξεως.
Η άδεια ορκομωσίας είχε φτάσει στο τέλος της και είμαστε μέσα στο αμάξι του Βασίλη (Βιδάλη) επιστρέφοντας στο ΚΕΜΧ (Κέντρο Εκπαίδευσης Μηχανικού) και το Ναύπλιο. Φτάσαμε στο Ναύπλιο κατά τις 6:30 το πρωί παρ' όλο που από Αθήνα στις 4:30 περίπου το πρωί, κατάφερε ο Billy να συμμαζέψει τη νύστα του και να μας φέρει στο Κέντρο σε κάτι περισσότερο από 1μιση ώρα,
Η αναμονή ήταν και πάλι το πιάτο της ημέρας. Με ελάχιστο ύπνο μπήκαμε και πάλι στο στρατόπεδο, τα πολιτικά μπήκαν στους σάκους, και το χακί επανήλθε στο προσκήνιο.
Συγκέντρωση, πρωϊνό, αναφορά και πάμε πάλι από την αρχή...
Η βδομάδα προσαρμογής έφυγε, η εκπαίδευση και το σκοπέτο έρχονται!
Πρώτο βήμα: Εξοπλισμός και εξάρτηση.
Για μια ακόμη φορά λόχοι σχημάτιζαν ουρές έξω από αποθήκες οπλισμού προκειμένου να χρεωθούμε τα περίφημα G3A3 (σχεδιασμένα στη γερμανία, κατασκευασμένα στην Ελλάδα, δια χειρός Κόκκαλη) που θα "συντροφεύσουν" τους περισσότερους από εμάς μέχρι το πέρας της θητείας μας.
Ήταν η πρώτη φορά που έπαιρνα πραγματικό όπλο στα χέρια μου. Η αλήθεια έιναι πως δεν αισθάνθηκα τίποτα ιδιαίτερο, μυρίστηκα όμως αμέσως τους μπελάδες στους οποίους επρόκειτο να με βάλει αυτό το μεταλλικό πάζλ βάρους 4,5 κιλών.
Τις επόμμενες ημέρες θα μαθαίναμε πως να το λύνουμε, πως να το δένουμε, πως να μελανιάζουμε τον ώμο μας, χτυπώντας τον με περίσσια ακρίβεια και τεχνική με το G3 και άλλα άκρως ενδιαφέροντα ακροβατικά.
Το βράδυ πριν πέσουμε για ύπνο, οι κουκέτες δεν ήταν οι μόνες που ήταν γεμάτες. Οι οπλοβαστοί που έστεκαν άδειοι όλη τη προηγούμενη εβδομάδα, φιλοξενούσαν πλέον 42 ατομικά τυφέκια, πονοκεφαλιάζοντας τον θαλαμοφύλακα με τη φροντίδα και καταμέτρηση ενός επιπλεόν πληθυσμού, άψυχου μεν, εξίσου θορυβώδους και εκρηκτικού δε!
Μια τραγική συνειδητοποίηση που έκανα τις αμέσως επόμενες ημέρες αλλά μέχρι και σήμερα, έιναι ότι με την εμφάνιση των όπλων οι αξιωματικοί έπαψαν πλέον να ρωτάνε για τη κατάσταση των θαλαμιζομένων (εμάς δηλαδή) και το ενδιαφέρον τους πλεόν μονοπωλούσε η κατάσταση οπλισμού (αν δλδ όλα τα όπλα είναι εκεί που έπρεπε να είναι).
Οι εβδομάδες που ακολούθησαν μας επεφύλασαν δυο σημαντικές αφίξεις. Το νέο Διοηκητή του Κέντρου και τους νέους εκπαιδευτές μας.
Η αλλαγή διοηκητή σήμαινε περισσότερο τέντωμα τόσο για εμάς όσο και για τους αξιωματικούς και μια ακόμη παρέλαση στις πλάτες μας (μετά από τη πρώτη της ορκομωσίας). Αυτή βέβαια ήταν με όπλα και με τον, απανταχού παρόντα, καυτό ήλιο της Αργολίδας.
Οι νέοι εκπαιδευτές, μας ήρθαν από τη Σχολή Ευελπίδων. Και ενώ ήταν ακόμη στο 3ο έτος της φοίτησής τους, ήρθαν να προστεθούν (με εντολή του διοικητή) στους γαλονάδες που αξιώνουν τις προσοχές σου, και κατά συνέπεια τις κατάρες σου.
Επ' ώμου, παρά πόδα, παρουσιάστε, τρέχτε, φωνάχτε, φωνάχτε ηλίθια συνθήματα, φωνάχτε τα πιο δυνατά από τους δίπλα, σκάστε, σκάστε πιο πολύ από τους δίπλα, και η στρατοψευδαίσθηση καλά κρατεί.
Οφείλω να παραδεχτώ ότι κάπου κάπου είχε και τη πλάκα του. Το μυστικό είναι να διατηρείς μια χιουμοριστική διάθεση. Όταν για παράδειγμα ο διμοιρίτης καλεί το λόχο να φωνάξει "ΑΝΑΒΕΙ ΦΩΤΙΕΣ" αναφερόμενος στο πέρασμα του 3ου Λόχου (δλδ εμάς) και ο δίπλα σου αρχίζει και τραγουδά: "ανάβεις φωτιές ανάβεις κι όλα τα καις.." πως να μην σου φανεί όλο αυτό σαν ένα καλοστημένο ανέκδοτο; (Χάρη, θα τυπώσω και τα φοβερά λαϊκοτράγουδα που μου έστειλες για να ενισχύσω τα αντανακλαστικά των συναδέλφων μου).
Ακολούθησαν ενοπλες σκοπιές με συνθήματα, παρασυνθήματα, τραγούδια, παρατράγουδα και μια τεράστια νεροποντή. Ήταν μια από τις πιο έντονες καλοκαιρινές καταιγίδες που έχω συναντήσει στη ζωή μου. Μου θύμισε έντονα μια παλαβή νυχτερινή καταιγίδα που είχα βιώσει όταν παραθέριζα μικρός με τους γονείς μου στη Λευκάδα (στοιχιματίζω πως ο Αλέξης, ο Πάνος και ο Κωστής τη θυμούνται ακόμα). Κι ενώ η βροχή ήρθε με πρόθεση να ξεπλύνει και να καθαρίσει το στρατόπεδο και τα μυαλά μας, κατέληξε να μας πνίξει ολοσχερώς. Οι σκοπιές ανακλήθηκαν, οι Λόχοι πλημύρισαν, δυο μάντρες κατέρευσαν, δυο φαντάροι κατέληξαν στο νοσοκομείο από διαστρέματα που προκάλεσαν δυο αντίστοιχες βουτιές σε αόρατες νερότρυπες και το χειρότερο απ' όλα, η καταιγίδα γέμισε το στρατόπεδο με το πιο φονικό σμήνος κουνουπιών που έχω αντικρύσει ποτέ. Μέχρι και την αναχώρησή μας από το ΚΕΜΧ, τα κουνούπια μας κέντησαν το δέρμα και το έκαναν να μοιάζει με επιφάνεια μπάλας μπάσκετ!
Και για όλα αυτά ευθύνεται το "Μπαστούνι που Βγάζει Φωτιά" (και κάπου κάπου το "Μαστούνι που Παθαίνει Εμπλοκή αντι να Βγάλει Φωτιά"). Οι άοπλοι συνάδελφοί μου, μας χαμογελούσαν καθώς περιφέρονταν από τους θαλάμους στα μαγειρεία και απο εκεί στον αρτοκλίβανο.
Σίγουρα θα κουραστούν λιγότερο, αλλά δε πρόκειται να βγάλουν φωτιές. Ούτε από τα νεύρα τους ούτε από τα μπαστούνια τους!
Σάββατο 2 Οκτωβρίου 2010
Special Edition: Όλα τα Ονόματα, Όλα τα Λεφτά!
Όπως και να το κάνεις, όταν γύρω σου κυκλοφορούν 707 νεοσύλλεκτοι φαντάροι από τα ονόματα που θα συναντήσεις, κάποια απο αυτά θα συνοδεύονται από απίστευτες ιστορίες, αν δεν είναι απίστευτα και τα ίδια από μόνα τους!
Παραθέτω λοιπόν το top 10 μέχρι και σήμερα 2 Οκτωβρίου (καθώς η λίστα ενδέχεται να αλλάζει συνεχώς)
10. Παριανός: καταγωγή Πάτρα
9. Πατρινός: καταγωγή δεν έχω συγκρατήσει αλλά είναι διάφορη της Πάτρας
8. Καϊμάκης: όνομα που παραπέμπει αμέσως στο ομώνυμο γλύκισμα καθώς και στον Μαμαλάκη, ενώ το παρουσιαστικό του κατόχου δεν απογοητεύει σε καμιά από τις δύο περιπτώσεις
7. Αλβανός: εντελώς Έλληνας
6. Καλιακούδας: παλικάρι από Λάρισα, τεράστιος, απόλυτα άγαρμπος με θανατηφόρα προφορά και ένα σύνολο το οποίο παραπέμπει σε τσιφλικά. Πετυχημένος κατά λάθος ατακαδόρος . Ο πιο διάσημος φαντάρος στο Ναύπλιο (εντός και εκτός στρατοπέδου).
5. Σολδάτος: Τραγικά ειρωνικό
4. Γιώτας: στην αναφορά πάντα προσφωνούνταν ως Γιωτάς με τα αναμενόμενα βεβαίως αποτελέσματα στο ακροατήριο.
3. Ντίκας: χωρίς σχόλιο
2. Στόπλοβιτς: 3ετής στην Σχολή Ευελπίδων και εκπαιδευτής μας για 2 εβδομάδες. Καταγωγή Σερβία. Πραγματικό όνομα Στοπάνοβιτς. Το δαιμόνιο ελληνικό πνεύμα όμως κατόρθωσε να του αλλοιώσει το όνομα σε Στόπλοβιτς και να το αποτυπώσει ανεξίτηλα πάνω στην ενδοξη στολή του αλλοδαπού Εύελπη.
1. Δάκτυλας: γεννήθηκε με έξι (6) (!) δάκτυλα σε κάθε χέρι. Ποιές είναι οι πιθανότητες;
Παραθέτω λοιπόν το top 10 μέχρι και σήμερα 2 Οκτωβρίου (καθώς η λίστα ενδέχεται να αλλάζει συνεχώς)
10. Παριανός: καταγωγή Πάτρα
9. Πατρινός: καταγωγή δεν έχω συγκρατήσει αλλά είναι διάφορη της Πάτρας
8. Καϊμάκης: όνομα που παραπέμπει αμέσως στο ομώνυμο γλύκισμα καθώς και στον Μαμαλάκη, ενώ το παρουσιαστικό του κατόχου δεν απογοητεύει σε καμιά από τις δύο περιπτώσεις
7. Αλβανός: εντελώς Έλληνας
6. Καλιακούδας: παλικάρι από Λάρισα, τεράστιος, απόλυτα άγαρμπος με θανατηφόρα προφορά και ένα σύνολο το οποίο παραπέμπει σε τσιφλικά. Πετυχημένος κατά λάθος ατακαδόρος . Ο πιο διάσημος φαντάρος στο Ναύπλιο (εντός και εκτός στρατοπέδου).
5. Σολδάτος: Τραγικά ειρωνικό
4. Γιώτας: στην αναφορά πάντα προσφωνούνταν ως Γιωτάς με τα αναμενόμενα βεβαίως αποτελέσματα στο ακροατήριο.
3. Ντίκας: χωρίς σχόλιο
2. Στόπλοβιτς: 3ετής στην Σχολή Ευελπίδων και εκπαιδευτής μας για 2 εβδομάδες. Καταγωγή Σερβία. Πραγματικό όνομα Στοπάνοβιτς. Το δαιμόνιο ελληνικό πνεύμα όμως κατόρθωσε να του αλλοιώσει το όνομα σε Στόπλοβιτς και να το αποτυπώσει ανεξίτηλα πάνω στην ενδοξη στολή του αλλοδαπού Εύελπη.
1. Δάκτυλας: γεννήθηκε με έξι (6) (!) δάκτυλα σε κάθε χέρι. Ποιές είναι οι πιθανότητες;
Σάββατο 25 Σεπτεμβρίου 2010
Episode II : Βασική Εκπαίδευση
Οι δύο εβδομαδες πρίν την ορκομωσία αποτελούν μια σειρά από ανεγκέφαλες δοκιμασίες ρουτίνας και πειθαρχίας που ευελπιστούν να εντάξουν τους μέχρι πρότινος ανέμελους πολίτες, στη φιλοσοφία (ποια?) και τη λογική (πώς είπατε?) των ενόπλων δυνάμεων (πούντες?). Η λεγόμενη στρατικοποίηση, όπως οι αξιωματικοί αρέσκονται να αναφωνούν.
Δε θα αναλωθώ στο να τη περιγράψω. Οι περισσότεροι άλλωστε έχετε ακούσει πάμπολες ιστορίες γι αυτή. Αυτό που θα κάνω όμως είναι να σας παραθέσω με δυο σκιτσάκια τα μόνα πράγματα που κατάφεραν να με αγγίξουν καθ' ολη τη διάρκεια αυτής της "βασικής εκπαίδευσης".
Δε θα αναλωθώ στο να τη περιγράψω. Οι περισσότεροι άλλωστε έχετε ακούσει πάμπολες ιστορίες γι αυτή. Αυτό που θα κάνω όμως είναι να σας παραθέσω με δυο σκιτσάκια τα μόνα πράγματα που κατάφεραν να με αγγίξουν καθ' ολη τη διάρκεια αυτής της "βασικής εκπαίδευσης".
Όπως διαβάσατε και στο Episode I η ζέστη ήταν ανυπόφορη. Σε συνδυασμό με την έλλειψη δροσερού νερού, δε συζητάμε καν για κρύο ενώ καμιά φορά δεν είχαμε και καθόλου, ήταν το μοναδικό πράγμα που μας είχε λυγίσει.
Επέλεξα λοιπόν να απεικονίσω αυτό το ανεμιστηράκι, το οποίο αντικρύσαμε με το που μπήκαμε στο κτίριο που θα μέναμε, να στριφογυρίζει ανέμελο πάνω στο γραφείο της αρχιλοχία η οποία έαιρνε ονόματα και σε αντάλλαγμα μοίραζε κρουασάν και (ζεστούς φυσικά) χυμούς. Το κίτρινο αυτό ανεμιστηράκι ήταν η πρώτη παραφωνία μέσα στη χακί ομοφωνία του στρατοπέδου και αμέσως κέρδισε τη προσοχή και το φθόνο μου (καθώς η κατοχή του δεν προβλέπεται για κοινούς στρατιώτες)
Πριν την ορκομωσία, οι στρατευμένοι δεν έχουν όπλα, καθώς επισήμως δεν ανήκουν ακόμα στο ένοπλο δυναμικό του στρατού. Επειδή όμως πρέπει να απασχολούνται με κάτι, ο καλός στρατός έχει φροντίσει να φτιάξει "υπηρεσίες", άοπλες μεν, άχαρες δε. Τέτοιες μπορεί να είναι το χώσιμο σε μαγειρεία, η φύλαξη των θαλάμων (γνωστό και ως θαλαμοφυλήκι) αλλά και η εργασία στον αρτοκλίβανο (φούρνο) του στρατοπέδου. Τα δύο τελευταία έλαχαν και σε μένα με τον αρτοκλίβανο να μου αφήνει κι ένα αξιοπρόσεκτο σημάδι στο δεξί χέρι. Το παραπάνω σχέδιο είναι μια απεικόνιση του καψίματος που προκάλεσε η επαφή μου με το φτυάρι του φούρναρη. Το περίεργο αυτό σχήμα θυμίζει έντονα αιγυπτιακό ιερογλυφικό, ενώ η υψηλή συγκέντρωση αστερισμών (φλογών και διασταυρούμενων ξιφών) εντός του στρατοπέδου συνηγορούν σε ένα τέτοιο σενάριο. Παρακαλώ πολύ όποιος έχει γνώσεις στην αιγυπτολογία να επιβεβαιώσει την υπόθεσή μου και αν είναι δυνατόν να μου δώσει και μια ερμηνεία.
Στο επόμενο FAKE WARS... ....(με κάθε επιφύλαξη)...
Episode III: Ημέρα Εξοπλισμού
ΥΓ1: Το επεισόδιο "Ημέρα Εξοπλισμού", που είχε προαναγγελθεί, αναβλήθηκε προσωρινά καθώς βρέθηκαν ανέκδοτα μέρη του script που προηγούνται χρονολογικά.
ΥΓ2: Εάν επιθυμείτε να διαγραφείτε από τη λίστα του FAKE WARS λυπούμαι αλλά δεν προβλέπεται. Μπορείτε παρ' όλα αυτά να εγγράψετε όποιον εσείς επιθυμείτε στέλνοντάς μου το mail του.
Επέλεξα λοιπόν να απεικονίσω αυτό το ανεμιστηράκι, το οποίο αντικρύσαμε με το που μπήκαμε στο κτίριο που θα μέναμε, να στριφογυρίζει ανέμελο πάνω στο γραφείο της αρχιλοχία η οποία έαιρνε ονόματα και σε αντάλλαγμα μοίραζε κρουασάν και (ζεστούς φυσικά) χυμούς. Το κίτρινο αυτό ανεμιστηράκι ήταν η πρώτη παραφωνία μέσα στη χακί ομοφωνία του στρατοπέδου και αμέσως κέρδισε τη προσοχή και το φθόνο μου (καθώς η κατοχή του δεν προβλέπεται για κοινούς στρατιώτες)
Πριν την ορκομωσία, οι στρατευμένοι δεν έχουν όπλα, καθώς επισήμως δεν ανήκουν ακόμα στο ένοπλο δυναμικό του στρατού. Επειδή όμως πρέπει να απασχολούνται με κάτι, ο καλός στρατός έχει φροντίσει να φτιάξει "υπηρεσίες", άοπλες μεν, άχαρες δε. Τέτοιες μπορεί να είναι το χώσιμο σε μαγειρεία, η φύλαξη των θαλάμων (γνωστό και ως θαλαμοφυλήκι) αλλά και η εργασία στον αρτοκλίβανο (φούρνο) του στρατοπέδου. Τα δύο τελευταία έλαχαν και σε μένα με τον αρτοκλίβανο να μου αφήνει κι ένα αξιοπρόσεκτο σημάδι στο δεξί χέρι. Το παραπάνω σχέδιο είναι μια απεικόνιση του καψίματος που προκάλεσε η επαφή μου με το φτυάρι του φούρναρη. Το περίεργο αυτό σχήμα θυμίζει έντονα αιγυπτιακό ιερογλυφικό, ενώ η υψηλή συγκέντρωση αστερισμών (φλογών και διασταυρούμενων ξιφών) εντός του στρατοπέδου συνηγορούν σε ένα τέτοιο σενάριο. Παρακαλώ πολύ όποιος έχει γνώσεις στην αιγυπτολογία να επιβεβαιώσει την υπόθεσή μου και αν είναι δυνατόν να μου δώσει και μια ερμηνεία.
Στο επόμενο FAKE WARS... ....(με κάθε επιφύλαξη)...
Episode III: Ημέρα Εξοπλισμού
ΥΓ1: Το επεισόδιο "Ημέρα Εξοπλισμού", που είχε προαναγγελθεί, αναβλήθηκε προσωρινά καθώς βρέθηκαν ανέκδοτα μέρη του script που προηγούνται χρονολογικά.
ΥΓ2: Εάν επιθυμείτε να διαγραφείτε από τη λίστα του FAKE WARS λυπούμαι αλλά δεν προβλέπεται. Μπορείτε παρ' όλα αυτά να εγγράψετε όποιον εσείς επιθυμείτε στέλνοντάς μου το mail του.
Episode Ι : Ημέρα Κατατάξεως
Δευτέρα 16/08/2010,
Ξυπνήσαμε στο εξοχικό του Πάνου λιγα χιλίομετρα έξω από το Ναύπλιο. Μετά από μια απολαυστική ημέρα με μπάνιο στη prive παραλία της Vila Negro, μπύρες, κοψίδια και λοιπές κρεπάλες είχε έρθει η ώρα της κατάταξης!
Οδηγήσαμε μέχρι το Ναύπλιο, φάγαμε ένα τελευταίο πρωϊνό στο, όπως θα αποδεικνυόταν αργότερα, θρυλικό "trendy" και καναμε μια στάση σε ένα φαρμακείο για αντικουνουπικά και ωτοασπίδες. Τα κουνούπια και τα ροχαλητά μπορούν να αποδειχθούν οι χειρότεροι εχθροί ενός φαντάρου!
Παρκάραμε με το αμάξι του Βασίλη ακριβώς μπροστά από την πύλη του ΚΕΜΧ (Κέντρο Εκπαίδευσης Μηχανικού) Ναυπλίου. Περάσαμε την πύλη κατά τις 12:30.
Ένας από τους πρώτους ένστολους που αντίκρυσα, θα αποδεικνυόταν αργότερα πως είναι ο φανατικός ΠΑΟΚτζής και διοηκητής του στρατοπέδου, Ιωάννης Μόσχος. Μια φιγούρα ήρεμη, που αν τύχαινε να συναντήσεις σε σούπερ μάρκετ, μια πιθανή μαντεψιά για το ποιόν του δε θα σε οδηγούσε ποτέ στην ιδιότητα του Συνταγματάρχη και Διοικητή στρατοπέδου.
Το υπόλοιπο της ημέρας που ακολούθησε έμελε να είναι εξουθενωτικό και ιδιαίτερα αποκαλυπτικό. Αναμονή, υπομονή (η οποία ακόμα δεν είναι ΑΤΕΛΕΙΩΤΗ όπως μερικές μέρες αργότερα θα μας υποδείκνυε ένα σύνθημα συνοδευτικό της παρελάσεως), απερίγραπτη ζέστη, συμπλήρωση εγγράφων, αναμονή, κι άλλα έγγραφα, κι άλλη αναμονή, παρακράτηση της ΑΤ, συνεντεύξεις, αναμονή, εμβόλια, γιατροί, κράχτες και κοράκια για επιστράτευση δόκιμων αξιωματικών και στο τέλος του τούνελ (γιατί όντως έτσι έμοιαζε το το κέντρο κατάταξης νεοσυλλέκτων) ίσα που προλάβαμε τη δύση του ήλιου. Ένας ήλιος ο οποίος φρόντισε για την υπέρ του δέοντος "θερμή" υποδοχή μας καθ' όλη την πρώτη ημέρα κατατάξεως...
Ξυπνήσαμε στο εξοχικό του Πάνου λιγα χιλίομετρα έξω από το Ναύπλιο. Μετά από μια απολαυστική ημέρα με μπάνιο στη prive παραλία της Vila Negro, μπύρες, κοψίδια και λοιπές κρεπάλες είχε έρθει η ώρα της κατάταξης!
Οδηγήσαμε μέχρι το Ναύπλιο, φάγαμε ένα τελευταίο πρωϊνό στο, όπως θα αποδεικνυόταν αργότερα, θρυλικό "trendy" και καναμε μια στάση σε ένα φαρμακείο για αντικουνουπικά και ωτοασπίδες. Τα κουνούπια και τα ροχαλητά μπορούν να αποδειχθούν οι χειρότεροι εχθροί ενός φαντάρου!
Παρκάραμε με το αμάξι του Βασίλη ακριβώς μπροστά από την πύλη του ΚΕΜΧ (Κέντρο Εκπαίδευσης Μηχανικού) Ναυπλίου. Περάσαμε την πύλη κατά τις 12:30.
Ένας από τους πρώτους ένστολους που αντίκρυσα, θα αποδεικνυόταν αργότερα πως είναι ο φανατικός ΠΑΟΚτζής και διοηκητής του στρατοπέδου, Ιωάννης Μόσχος. Μια φιγούρα ήρεμη, που αν τύχαινε να συναντήσεις σε σούπερ μάρκετ, μια πιθανή μαντεψιά για το ποιόν του δε θα σε οδηγούσε ποτέ στην ιδιότητα του Συνταγματάρχη και Διοικητή στρατοπέδου.
Το υπόλοιπο της ημέρας που ακολούθησε έμελε να είναι εξουθενωτικό και ιδιαίτερα αποκαλυπτικό. Αναμονή, υπομονή (η οποία ακόμα δεν είναι ΑΤΕΛΕΙΩΤΗ όπως μερικές μέρες αργότερα θα μας υποδείκνυε ένα σύνθημα συνοδευτικό της παρελάσεως), απερίγραπτη ζέστη, συμπλήρωση εγγράφων, αναμονή, κι άλλα έγγραφα, κι άλλη αναμονή, παρακράτηση της ΑΤ, συνεντεύξεις, αναμονή, εμβόλια, γιατροί, κράχτες και κοράκια για επιστράτευση δόκιμων αξιωματικών και στο τέλος του τούνελ (γιατί όντως έτσι έμοιαζε το το κέντρο κατάταξης νεοσυλλέκτων) ίσα που προλάβαμε τη δύση του ήλιου. Ένας ήλιος ο οποίος φρόντισε για την υπέρ του δέοντος "θερμή" υποδοχή μας καθ' όλη την πρώτη ημέρα κατατάξεως...
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)